SI a autyzm – wybrany aspekt

Pomyśl.

Zabawa towarzyszy człowiekowi od zawsze – zanim pojawiła się kultura, język, a nawet ogień.

Jest spontaniczna, ma biologiczne podstawy i występuje u dzieci we wszystkich kulturach.

Po co?

Jaka jest funkcja zabawy?

Zabawa przygotowuje nas do sprawnego funkcjonowania w świecie.

Wspiera rozwój społeczny, emocjonalny, sensomotoryczny oraz poznawczy.

Uczy kreatywności, daje poczucie sprawczości, pomaga rozładowywać napięcie emocjonalne.

A teraz pytanie:

Czy znasz zaburzenie, w którym umiejętność zabawy jest zaburzona?

Gdzie forma zabawy odbiega od „typowych” wzorców i pełni inną rolę –

zaspokaja potrzebę bezpieczeństwa, uzupełnia deficyty sensoryczne w schematycznej, nierozwojowej formie, wspiera samoregulację?

Dobrze myślisz.

W spektrum autyzmu deficyty w zakresie zabawy mają ogromny wpływ na rozwój społeczny, emocjonalny czy sensomotoryczny.

Pomijając już pierwotne trudności w tych obszarach, brak umiejętności zabawy dodatkowo je pogłębia.

Dlatego tak ważne są terapie oparte na rozwijaniu zabaw interakcyjnych, ruchowych i sensorycznych.

Pomagają one uruchomić wewnętrzny impuls do eksplorowania świata – świata, w którym kluczowe są relacje, sprawność ruchowa, spostrzegawczość, elastyczność.

Terapia integracji sensorycznej (SI) opiera się na zabawie – na naturalnym sposobie uczenia się.

Choć nie jest wiodącą metodą w terapii autyzmu, stanowi ważne wsparcie.

Pomaga w nauce zabawy, zaspokajaniu potrzeb sensorycznych w adaptacyjny, bezpieczny sposób.

Co sądzisz o terapiach, które nie są oparte na zabawie? Są skuteczniejsze?